سینمای‌ کره جنوبی‌ در قرن ۲۱ نشان داده‌‌است که باید آن را جدی گرفت. فیلم‌های تولید شده در سال‌های اخیر در این کشور نشان‌ می‌دهد که فیلمسازان کره‌ای از نظر کیفی و هنری می‌توانند با بهترین فیلم‌های اروپایی و امریکایی برابری کنند و در برخی موارد نیز تولیدات سینمایی غرب را پشت سر بگذارند. هنرمندان کره‌ای پس از گذشتن از چالش‌های بزرگ فرهنگی و اقتصادی در اواخر قرن بیستم و رو به‌ رو شدن با محدودیت‌هایی که به تعطیلی‌ صنعت سینما در یک دوره نیز منجر شد، حالا با یادگیری از آن تجربیات تلخ، مسیر شکوفایی، رشد و جهانی شدن سینمای خود را بر اساس یک برنامه‌ریزی هدفمند و به‌کارگیری درست مطالعات آکادمیک طی کرده و چشم‌انداز روشنی را برای سال‌های پیش روی خود ترسیم کرده‌اند. هنرمندان‌ و فیلم‌سازان بزرگی در شکل‌گیری این تحول بزرگ از ابتدای پیداش هنر هفتم در کشورکره جنوبی تاثیرگذار بوده‌اند. اما در این جستار به آن دسته از فیلم‌سازانی خواهیم پرداخت که به واسطه آثار تحسین‌برانگیزشان در قرن ۲۱ حضور پررنگ‌تر و تاثیرگذارتری در عرصه‌های جهانی داشته‌اند‌.

1) بونگ جون هو (Bong Joon Ho)

بونگ جون-هو زادهٔ ۱۴ سپتامبر ۱۹۶۹, کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس اهل کرهٔ جنوبی است. او نویسنده و کارگردان فیلم‌های انگل، خاطرات‌ یک قتل، میزبان و فیلم علمی تخیلی برف‌شکن است. او چهار جایزه‌ی اسکار برای فیلم انگل (۲۰۱۹) دریافت کرد. این فیلم در بخش اصلی جشنواره فیلم کن ۲۰۱۹ حضور داشت و برنده نخل طلای بهترین فیلم شد. او یکی از فیلم‌سازان کره‌ای است که خیلی‌ دیر شناخته شد، اما تاثیر فیلم‌هایش تا سال‌های سال برذهن مخاطبان خواهند ماند.

فیلم انگل (Parasite) 2019

روایت‌ نقادانه از شرایط جامعه

بونگ جون هو ایده فیلم‌هایش را از دل اتفاقات و شکاف طبقاتی کشورش بیرون می‌کشد و با چنین مضامینی به انتقاد از سیستم‌ حاکم بر جامعه می‌پردازد. اوج‌ انتقاد وی به سیستم اقتصادی کره‌جنوبی در فیلم انگل (Parasite) به تصویر کشیده می‌شود. در این فیلم دغدغه‌ی اختلاف طبقاتی جامعه و آدم‌هایی را نشان می‌دهد که برای رسیدن به مقاصدشان مدام نقش‌ بازی می‌کنند. بونگ جون هو در فیلم انگل نشان می‌دهد که اساسا پایبند به ژانر خاصی نیست و در طول این فیلم به دفعات دست به ساختار شکنی و تغییر ژانر می‌زند. فیلمی که شخصیت‌هایش ظاهری آرام، اما از درون خشونتی عمیق و عقده‌های فروخورده‌ دارند.

فیلم انگل را می‌توان یک کمدی سیاه و تلخ دانست که از قواعد یک فیلم ترسانک و‌ جنایی هم عبور می‌کند. فیلم طبقه‌ی فقیر جامعه را با خانواده‌ای به تصویر می‌کشد که در یک زیرزمین زندگی می‌کنند و علی‌رغم تمام مشکلات از پیش باخته و ناامید معرفی نمی‌شوند. این مسئله برای مخاطب در نگاه اول بسیار جذاب است، شاید انگل را بتوان حسن ختام فیلم‌های بونگ جون هو در انتقاد به وضعیت اقتصادی و بافت اسیب پذیر طبقه کارگر و از هم گسیختگی جامعه‌ی مدرن کره جنوبی دانست. از آن‌جا که مهارت‌های کارگردانی صاحب اثر در فیلم به خوبی دیده می‌شود و تصویر واقع‌گرایانه‌ای از مردم فقیر درحاشیه‌ی پایتخت یک کشور توسعه یافته به مخاطب ارائه می‌کند، پس دوراز ذهن نیست که در جشنواره‌های جهانی این چنین بدرخشد و دریک سال تمام جوایز معتبر سینمایی جهان را از آن خود کند.

فیلم مادر (Mother) 2009

ایثار مادرانه

یکی دیگر از فیلم‌های تاثیرگذار بونگ جون هو در قرن بیست‌یکم، مادر (Mother) نام دارد. این فیلم نماد از خودگذشتگی وایثار یک مادر برای نجات فرزندش است. فیلم زندگی مادری مهربان را روایت می‌کند، که از فرزند کم‌توان ذهنی‌اش که به خاطر مشکلات مغزی نمی‌تواند به درستی حرف بزند و تصمیم بگیرد، مراقبت می‌کند. فیلم از همان شروع شما را به لحاظ احساسی درگیر می‌کند و حتی یک لحضه نمی‌توانید چشم از آن بردارید که نکند داستان پر رمز و رازش را از دست بدهید.

نکته‌ی مهم این فیلم و البته نقطه‌ی قوت آن فیلم‌نامه‌ای پیچیده و پر از کشمکش است که درطول داستان آن‌قدر مخاطب را غافل‌گیر می‌کند که او خود را در مقابل فیلم شکست خورده می‌بیند. نویسنده‌ی فیلم به قدری هوشمندانه و قدرتمند کنش‌ها و ارتباطات بین شخصیت‌ها را خلق کرده است که هر اتفاق از پیش تعیین‌شده‌ای در ذهن مخاطب برای گمانه‌زنی در مورد ادامه داستان منجر به شکست و شگفتی دیگری در ذهن او می‌شود. نکته قابل تامل دیگر فیلم بازی شاهکار بازیگر نقش اول آن است که یکی از برجسته‌ترین هنرمندان زن کره جنوبی نیز هست.

نویسنده‌ی فیلم بعد از اتمام فیلم‌نامه در جایی گفته بود که در خلق شخصیتِ مادر داستان مدام به شخصیت واقعی کیم هیه جا (Kim Hye Ja) بازیگر نقش اول فیلم فکر می‌کردم. از صحنه‌ی ابتدایی فیلم که با رقص آرام یک یک پیرزن در محیطی باز روبه می‌شوی، می‌توانی به خوبی اشفتگی، عشق، ترس و هیجان را در چشمان او ببینی‌. تاثیر یک اتفاق در درون بازیگر منجر به شکل‌گیری یک حرکت موزون و تبدیل آن به رقص می‌شود و تمام احساس ناامیدی و شکست یک مادر در عدم حمایت از فرزندش را در این صحنه شاهد هستیم. در فصل پایانی فیلم همین مادر بعد ارتکاب به قتل، دیگر مخاطب را از دانسته‌های خود جدا می‌کند، از فاش کردن اسرارش سرباز می‌زند و آنچه از او در مقابل دوربین می‌بینیم یک لبخند است؛ آن هم بعد از سوار شدن به اتوبوس برای رفتن به یک تور تفریحی.

2) لی چانگ دونگ (Lee Chang Dong)

لی چانگ دونگ زاده 4 ژوئیه 1954 کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، نویسنده و رمان‌نویس اهل کره‌جنوبی است. لی زندگی کاری خود را به‌عنوان یک معلم دبیرستان آغاز کرد، بعداً پیش از آن که به فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی روی بیاورد، به یک نویسنده برجسته تبدیل شد. او همچنین از ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۴ وزیر فرهنگ و گردشگری کره جنوبی بود. شاعر سینمای کره در فیلم‌هایش آدم‌هایی را روایت می‌کند که از جامعه‌ی خود به دور افتاده‌اند و به خاطر طرز تفکرشان غیرطبیعی به نظرمی‌رسند. لی چانگ دونگ شخصیت‌های پرسش‌گری را خلق می‌کند که به سادگی از اتفاقات پیرامون خود عبور نمی‌کنند و تا حدی هم دست به طقیان می‌زنند. او کم فیلم می‌سازد اما تاثیرگذار. از همان فیلم آب‌نبات نعنایی (Peppermint Candy) با بازی شاهکار سول کیونگ گو (Sol Kyung Gu) تا فیلم تاثیرگذار واحه (Oasis) و فیلم سوزاندن (Burning) که در ادامه بیشتر به آن می‌پردازیم، تمام شخصیت‌های فیلم‌هایش در اوج‌ آرامش غیرطبیعی بودن را در رفتار و گفتار خود به تصویر می‌کشند.

فیلم سوزاندن (Burning) 2018

فصل مشترک واقعیت و خیال

اما فیلم سوزاندن که اقتباسی از داستان کوتاه هاروکی موراکامی است، صحنه‌ی مردد بودن خیال و‌ واقعیت آدم‌هایی است که ضمن وفادار بودن به متن اصلی اما برداشت آزادانه‌ی خود کارگردان از قصه را به تصویر می‌کشد. ما با یک کارگر فصلی در ابتدای فیلم همراه می‌شویم که برخلاف همه‌ی مردم حرکت می‌کند و به درستی حس دور بودن شخصیت او از بدنه‌ی جامعه را می‌بینیم. آشنایی اتفاقی او با یک دختر و دوست دوران کودکی‌اش باعث می‌شود مسیر زندگی‌اش تغییر کند. البته داستان موراکامی هم این وقایع را در برمی‌گیرد. فیلم کره‌ای سوزاندن علاوه بر این که یک مطالعه‌ی شخصیت جذاب و یک معمای آرام است، روایت آن با تنش‌های مربوط به شکاف طبقاتی در کره جنوبی مدرن شکل می‌گیرد.

سوزاندن روایت آدم‌هایی است که درست با همان دغدغه‌هایی که ما در زندگی با آن‌ها مواجه هستیم، درگیر شده‌اند. هاروکی موراکامی در رمان مشهورش «کافکا در کرانه» درباره زمان می‌‌نویسد: «تا وقتی که چیزی به نام زمان وجود دارد، هر کسی بالاخره، آسیب خواهد دید و به چیز دیگری تبدیل خواهد شد.» لی در این فیلم از بیگانه نمایی داستان شرقی فاصله گرفته و فیلمش را تبدیل به اثری جهانی کرده است. او تا آخرین لحظه ریتم فیلم را حفظ می‌کند و استادانه به بیان روایتی انتقادی درمورد زندگی ساده آدم‌ها می‌پردازد و از دل همین اتفاق‌ها یک درام دلهر‌ه‌آور تولید می‌کند. فیلم سوزاندن اولین در مه ۲۰۱۸ در بخش مسابقه رسمی جشنواره فیلم کن نمایش داده شد.

آب‌نبات نعنایی (Peppermint Candy) (2000)

"می‌خواهم به عقب برگردم!"

فیلم دیگر لی چانگ دونگ که درست در ابتدای قرن جدید منتشر شد یکی از سوال‌برانگیزترین و البته ساختارشکن‌ترین آثار او هم به حساب می‌آید، آب‌نبات نعنایی نام دارد. این فیلم با خودکشی شخصیت اصلی شروع می‌شود و با فلش‌بک، تاریخچه‌ی زندگی او را به تصویر می‌کشد. داستان فیلم از ابتدا با یک سوال و حدس و گمان شروع می‌شود، درست زمانی که یک نقطه‌ی ریز و روشن در تصویر مشاهده می‌کنیم. در ادامه روزنه نور پر رنگ‌تر می‌شود و درپایان متوجه می‌شویم همراه با قطاری بود‌ه‌ایم که از تونل خارج می‌شد و در انتهای تونل، شخصی قرار است که خودکشی کند.

فیلم‌ساز هنرمندانه شخصیت‌ را در مسیر داستان قرار می‌دهد و پس از روایت زندگی‌اش در سال‌های قبل، او را دوباره در همان نقطه‌ی ابتدای فیلم برمی‌گرداند. شخصیت اصلی فیلم در گذر زمان با زوال رو به رو شده است. او قدرت تغییر سرنوشت خود را ندارد و اتفاقات زندگی گذشته‌اش زوال جبران ناپذیری را برایش رغم زده‌اند. درست در لحظه‌ی خودکشی، شخصیت اصلی با بازی شاهکار سول کیونگ گو فریاد می‌زند "می‌خوام برگردم به عقب!" و با این دیالوگ با فلش‌بک به گذشته برمی‌گردد و اینجاست که ما مخاطبان به تماشای اتفاقات ناگوار و تلخی‌های زندگی او می‌نشینیم.

همین اتفاقات و روند تلخ زندگی او در گذشته باعث می‌شود سیر داستان در طول روایت فیلم به تکامل برسد. در این فیلم شکل انتخاب فلش‌بک برای جذاب‌تر کردن فیلم نیست، بلکه این نوع ارائه‌ی قصه در راستای مفهوم زندگی و مضمون درونی داستان است. فیلم به دنبال معنای عمیق زندگی و از بین رفتن انسانیت در گذر زمان براساس اتفاقات تلخ و از دست دادن لحضه‌های خوب است. آب‌نبات نعنایی روایت جهان‌بینی عمیق فیلمساز از انسان‌هایی است که در گذر زمان موقعیت‌های طلایی زندگی خود را از دست داده‌اند و در یک زوال تحمیلی گرفتارند و راه نجاتی نمی‌یابند.

3) پارک چان ووک‌ (Park Chan Wook)

پارک چان ووک‌ متولد ۲۳ اوت ۱۹۶۳ فیلمنامه‌نویس، تهیه‌کننده و کارگردان سینماست. پارک را می‌توان یکی از نمادهای مدرن سینمای کره‌جنوبی دانست. فعالیت هنری او همزمان بود با گسترش و رشد اقتصادی و فناوری درکشورش. بازتاب همین حرکت به سوی آینده و فرار از گذشته‌ را می‌توان در فیلم‌های او به خوبی مشاهده کرد. پارک درسال ۲۰۰۳ با ساخت فیلم اولدبوی یا پیر پسر (Oldboy) درعرصه‌های بین‌المللی شناخته شد. او درفیلم‌هایش انسان‌های روان‌پریش با گذشته‌ای پر رمز و راز را با نقاط پررنگ احساسی به تصویر می‌کشد. مضمون اصلی فیلم‌هایش استیصال انسان‌ است که در چرخ‌دنده‌های مدرنیته‌ و تاریخ پر از کشمکش خود له می‌شوند و در پی کشف حقایق زندگی دست به جنون می‌زنند. ازهمین رو، پارک چان ووک را با سه‌گانه‌ی انتقام جویانه و جنایی‌اش درسینما می‌شناسند. در ادامه به یکی ازفیلم‌های تاثیرگذارش در این سه‌گانه‌ می‌پردازیم.

فیلم پیر پسر (Oldboy) 2003

روان‌پریشِ پست مدرن

شاید درست باشد که یکی از شاخصه‌های فیلم‌های پست مدرن بی‌رحم بودن‌شان است. فیلمساز مخاطب را در ابتدا باهمان شکل مرسوم روایت همراهِ داستان می‌کند اما در ادامه زخم‌هایی را برپیکره تو وارد می‌کند که کاملا گیج و غافلگیر می‌شوی. فیلم پیر پسر هم تمام این شاخصه‌های بارز را دارد و ذهن ما را از تمام معادلات مرسوم سینمایی در ساخت فیلم انتقام‌جویانه پاک می‌کند. پارک چان ووک به خوبی می‌داند برای روایت ناب و دسته‌اول خود نیاز دارد به همان‌ اندازه که در محتوای داستان تغییر ایجاد می‌کند، در فرم نیز دست به ارائه‌ای خلاقانه بزند.

فیلم مذکور قهرمان خود را در مواجه‌ با دیوهای قصه خُرد می‌کند و دوباره از نو می‌سازد. قهرمان برخلاف فیلم‌های جنایی دیگر بامزه و جذاب نیست اما تماشاگر او را می‌پذیرد و‌ همراهش می‌رود به دل داستان وحشتناک زندگی‌اش. خشونت بی پروا و معنادار فیلم و شخصیت‌های اغراق شده‌ به کیفیت روایت کمک می‌کنند و صحنه‌های اکشن‌ دیوانه‌واری را شکل می‌دهند. فیلم شروع کوبنده‌ای دارد و تو را برای ادامه داستان میخکوب می‌کند. مضمون اصلی فیلم انتقام است. انتقام‌ همیشه برای افرادی که در گذشته به انها ظلم شده است، داستان‌های جذابی را رقم می‌زند و داستانی که فیلم پیر پسر در ستایش انتقام می‌سازد، ما را مجذوب خود می‌کند. این فیلم دومین جایزه‌ی مهم جشنواره‌ی کن بعد از نخل طلا را برنده شد و توسط کوئنتین تارانتینو، رئیس هیئت داوران جشنواره مورد تعریف و تمجید قرار گرفت.

فیلم تصمیم جدایی (Decision to Leave)

جنایی عاشقانه به سبکی غیرمنتظره

جدیدترین فیلم پارک تصمیم جدایی نام دارد. این فیلم با مرگ یک کارمند اداره‌ی مهاجرت آغاز می‌شود که گویا در حین کوه‌نوردی کشته شده است. تصمیم جدایی از نظر مضمون کلی با مفهوم "رهسپاری" گره خورده است. سوژه‌های فیلم در یک ترکیب نامعلوم نسبت به جابه‌جایی دوربین و زاویه‌ها در حرکت هستند و موسیقی متن فیلم که در جابه‌جایی صحنه‌ها پیوسته رنگ جذابی به اثر می‌بخشد، کاملا در اختیار فیلم است و مخاطب را خسته نمی‌کند. این فیلم فرم و سبک وسواس گونه‌ای دارد که برای درک آن باید تمام صحنه‌ها را منطبق بر سیر داستانی دنبال کرد.

هه-جون، کاراگاه جوان و حاذقی است که از بی‌خوابی رنج می‌برد و زندگی سرد و کم‌اتفاقی را با همسرش می‌گذراند؛ اما حضورش سرِ صحنه‌ی مرگ قتل مردی شصت ساله که از کوه سقوط کرده‌است، زندگی او را متحول می‌کند. زنی اغواگر با ورود به زندگی مردی کاردان، شبانه‌روز او را دستخوش اتفاقات ناخوشایندی می‌کند. یکی از مهم‌ترین نکات فیلم، معرفی شخصیت‌های داستان در ابتدای آن است. ما در طول فیلم با بخشی از ذهن شخصیت اصلی همراه می‌شویم، شخصیتی که زندگی‌اش در فراز و فرودهای مواجه‌ با یک قتل و یک زن اغواگر به کلی تغییر می‌کند. تصمیم نهایی شخصیت در فیلم نمونه‌ی تجلی یافته و رفتار معنادار انسان در مواجه با بدبینی جهان اطراف است. این فیلم در جشنواره کن سال 2023 حضور داشت و موفق شد جایزه بهترین کارگردانی را به‌دست آورد.

‌4) کیم کی دوک (Kim Ki-duk)

کیم‌ کی‌ دوک‌ متولد 20 دسامبر 1960 که در سال 2020 چشم از جهان فروبست، فیلمنامه‌نویس، کارگردان اهل کره‌ جنوبی بود. کیم‌ کی‌ دوک را می‌توان استاد سکوت دانست، او جذابیت فیلم‌هایش را با به کار گرفتن تصاویر ناب روایت می‌کرد. شخصیت‌‌ فیلم‌ هایش دراکثر اوغات حرف نمی‌زدند و در برابر تمام ظلم‌ و نادانی بشر سکوت می‌کردند. او ریشه‌های مذهبی و تاریخی و اساطیری شرق را خوب می‌شناخت و اسطوره‌شناس قابلی بود. شاید او را بتوان‌ فیلم‌سازی دانست که عشق را در میان خشونت بشری به بهترین شکل ممکن روایت می‌کرد. شخصیت‌ فیلم‌هایش درطول قصه به یک پالایش روحی می‌رسیدند و خود را در جهان تازه‌ای پیدا می‌کردند. او از نسل اول کارگردان‌های موج نوی سینمای کره جنوبی به شمار می‌رفت.

فیلم بهار، تابستان، پاییز، زمستان… و بهار (Spring, Summer, Fall, Winter... and Spring) 2003

معمای زندگی را نقاشی کن!

فیلم در صومعه‌ای محصور در کوهستان و جنگل روایت می‌شود. راهبی میان‌سال درحال آموزش دادن به شاگرد خردسالش است. محوریت اصلی فیلم سکونت انسان در کنار طبیعت وهمزیستی با آن است. فیلم از پنج اپیزود جداگانه شکل گرفته است که باگذر فصل‌ها داستان پیش می‌رود و سیر تحول انسان در همین تغییر فصل‌ها رقم می‌خورد. ما در مواجه‌ی اولیه با فیلم این احساس را خواهیم داشت که شاعری توانا شعرهایش را در چینشی بسیار زیبا و در بستر تغییر طبیعتی بکر می‌سراید. فیلم مذکور ثابت می‌کند که ساده‌ترین داستان‌ها می‌تواند پیچیده‌ترین داستان‌ها باشند و یک قصه در بستری روستایی ومحلی به اثری جهانی تبدیل شود. کیم کی دوک در این فیلم تاثیرات کارهای مثبت و منفی بشر را در گذشته بر زندگی آینده‌اش به تصویر می‌کشد و آدمی را در یک جریان انسان‌‌ساز در گذر زمان قرار می‌دهد و انسان را مستحق پرداخت تاوان سنگین برای طهارت نفس و پاکی ذات خود می‌داند.

بار معنایی در این فیلم بیشتر به دوش تصویر است و به ندرت از دیالوگ استفاده می‌شود که از ویژگی های منحصر به فرد این اثر می‌باشد. به گفته کارگردان ونویسنده فقید این اثر: «هر چقدر که زندگی کنید، ایمان تان به کلمات همان قدر کم می‌شود. گفت و گو آسا‌ن‌ترین راه برای تحریف احساسات آدم‌هاست. برای همین من تصویر کردن رفتار و حرکات انسان‌ها را ترجیح می‌دهم. به نظر من بدن انسان بسیاری از حرف‌ها، افکار و احساسات را به بیرون منعکس می‌کند، به همین دلیل چیزی را که کلمات به ما می‌دهند موهبتی اضافی می‌دانم. شخصیت‌هایم ترجیح می‌دهند صحبت نکنند و اکثرا سکوت کردن‌شان، از اعتماد نکردن‌شان به کلمات و یا کافی دانستن آن چیزی ناشی می‌شود بدن‌شان بروز می‌دهد. آن‌ها انسان‌هایی بدون احساس نیستند. برای من گریه کردن یا قهقهه زدن، زیباترین کلمات هستند.»

فیلم خانه خالی (Iron - 3) 2004

«سخت است که بگوییم دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم یک واقعیت است یا یک رؤیا»

پسری مرموز هر بار که به خانه خالی غزیبه‌ها می‌رود با وسایل خانه عکس می‌گیرد. در واقع این کار را می‌کند تا خاطره‌ای از زندگی او در محیط آن خانه برایش به یادگار بماند و به یاد داشته باشد که هرگز صاحب آن زندگی نبوده است. دوربین به گونه‌ای درون کادر قرار می‌گیرد که انگار ما تحویل گیرنده‌ی آن قاب‌های تصویر هستیم. فیلم به نگرش و جهان‌بینی شرقی نسبت به عشق و خشونت می‌پردازد. جهانی که فیلم‌ساز برای ما می‌سازد زیبا و اغواگرانه است. فیلم به کندی شروع می‌شود و شخصیت‌های اصلی‌اش هیچ گفتگویی باهم ندارند؛ حتی ما مخاطبان هیچ معرفی و شناختی نسبت آن‌ها وگذشته‌شان نداریم. سکوت اصلی‌ترین شاخصه و تم اصلی داستان است که کیم کی دوک به خوبی از آن بهره می‌برد. فیلم شکل درستی از مفاهیم فلسفی و تاریخی تمدن انسان را در کنار یک نوع روایت شاعرانه باهم تلفیق می‌کند اما نکته‌ی مهم فیلم این است که تمام اراکان‌های تصویری و بصری در خدمت اثر قرار دارند.

اجرای بازیگران در این فیلم مبتنی بر حالت چهره وچشم‌هاست و براساس درون‌گرایی محض ارائه می‌شود. احساسات از طریق زبان بدن منتقل می‌شود، حتی مفهوم عشق نیز با چشم و بدن تجسم می‌یابد و این ویژگی گرچه کار بازیگر را بسیار سخت می‌کند اما مفهوم کلی فیلم را با تاثیرگذاری بیشتری ارائه می‌دهد. شخصیت‌های فیلم بی خانمان هستند. حتی شخصیت زن با وجود زندگی در خانه‌ی شوهرش و وضعیت خوب اجتماعی، تنها و بی‌هویت است؛ او درک نمی‌شود و می‌خواهد از این قفس رهایی یابد. صحنه‌هایی که پسر در خانه‌های خالی اقامت می‌کند، نشان‌دهنده‌‌ی فقر اوست و نه هیچ نگرش وجهان‌بینی دیگری. فیلمساز در نظر دارد از مسیر عشق انسان‌‌ها را به تعالی برساند اما خودش نیز در ادامه‌ی فیلم (جایی که پسر به زندان می‌رود) به مخاطب اعلام می‌کند که رشد و مسیر تعامل و تکامل بشری با پرداخت تاوان‌های سنگین به‌دست می‌آید واین مانیفست تمام فیلم‌های کیم کی دوک است .او در این فیلم با کمترین دیالوگ بیشترین مفاهیم عمیق انسانی و فلسفی را به مخاطبانش ارائه می‌دهد.

خانه‌های خالی هرکدام نماد یک احساس در انسان هستند. شخصیت اصلی با ورود به هر خانه با توجه به موقعیت جغرافیایی و چیدمان منزل و استفاده از رنگ بندی‌های درون خانه، احساسات مختلفی را تجربه می‌کند و این درست‌ترین شکل نشان دادن تغییر و چگونگی زندگی افراد و خانواده‌ها در یک جامعه براساس موقعیت خانه‌هایشان وچگونگی قرارگرفتن وسایل و چیدمان دکور است. کیم در این فیلم سبک دلنشین و روایت منحصربه‌فرد خود را از فیلم‌شناسی و جهان‌بینی به‌دست آورده است که این حاصل تجربیات فراوان او در فیلم‌سازی و تجربه‌ی زندگی در شناخت اسطوره‌ها وتاریخ تمدن بشری است.

در این جستار سعی کردیم بخشی از پیشرفت چشمگیر سینما در حوزه هنری و تجاری کشور کره‌جنوبی را بررسی کنیم و به مهم‌ترین فیلم‌سازان قرن جدید این کشور بپردازیم. قطعا مهمترین عامل رشد سینما و هنر در تمام جهان اول دغدغه وخواسته‌ی مردم از هنرمندان برای خلق آثار ارزشمند و دوم قرار گرفتن ریل هنر در مسیر درست و هدفمندی است که می‌بایست دریک سیستم استاندارد و سالم شکل گیرد. امیدوارم زیرساخت‌های لازم برای توسعه صنعت سینما همراه با نیازهای جامعه ایرانی هم به روزرسانی و آماده شوند تا استعدادهای درخشان در این حوزه فرصت رشد و خودنمایی را داشته باشند.

نویسنده: رحمان اسماعیلی (تحریریه ماجرا)

فیلمسازان برتر و بهترین فیلم های کره ای قرن 21

دوره های مرتبط

نظرات کاربران

جهت ثبت نام، شماره موبایل و رمز عبور انتخابی خود را وارد نمایید.

کد 5 رقمی ارسال شده به موبایل خود را وارد کنید

جهت ورود نام کاربری و رمز عبور خود را وارد نمایید.