در مطلب قبل ۱۰ فیلم مهم برای هنرستانی‌ها و هنرجویان سینما را معرفی کردیم و حالا باز هم امیدواریم در زمان فراغت و استراحت، آن هنگام که برای پرواز ذهن به دنیای هنر، بال گشوده‌اید در اوج لذت باشید.

۱. ربکا Rebecca-آلفرد هیچکاک-۱۹۴۰

“ربکا” داستانی عاشقانه را در یک تریلر روان‌شناختی به تصویر می‌کشد. قصه زمانی شروع می‌شود که مستخدمی جوان در مونت‌کارلو با مردی ثروتمند به نام ماکسیم دو وینتر آشنا می‌شود. آن دو عاشق یکدیگر می‌شوند و ازدواج می‌کنند. ماکسیم همسرش را به عمارت باشکوه ماندرلی می‌برد. اما وفاداری بی قید و شرط ندیمه‌ای به نام خانم دانورس به ربکا همسر اول ماکسیم، به برخوردی ترسناک و مرموز با بانوی جدید خانه می‌انجامد.
“ربکا” یکی از فیلم‌های برجسته‌ی دهه ۴۰ میلادی است که بازیگری عالی لارنس الیویه و جون فونتین به آن جان بخشیده . به کارگیری عناصر دراماتیک در این تریلر روان‌شناختی، بیننده را در دل تاریکی و رازهای یک خانه‌ی باشکوه غرق می‌کند. این فیلم با موضوع عشق، انتقال هویت و جنون، مخاطبان را درگیر داستانی پر از معماها و ترس‌های عمیق می‌کند. ربکا به طور مخفیانه ترس و ترجیحات خود را بیان می‌کند. این اثر با تأکید بر روایتی هیجان‌انگیز وپر رمز و راز، نمونه‌ای کلاسیک از هنر سینما و جلوه‌های درخشان در دهه ۴۰ را به نمایش می‌گذارد.

۲. جاده La strada - فدریکو فلینی ۱۹۵۴

جاده فیلمی به کارگردانی نابغه‌ی سینما ، فدریکو فلینی است. به لحاظ سبک‌شناسی می‌شود آن را در رده‌ی نئورالیسم جای داد. ولی شخصیت‌های خاص و عجیب این فیلم و داستان غیرمتعارفش، فیلمسازی را می‌نمایاند که مایل است از مؤلفه‌های سبکی عبور کند و به سوررئالیسم خاص خود دست یابد. فیلم درباره سفر و ماجرای دو شخصیت اصلی آن است . معرکه گیری خشن – که آنتونی کوئین نقشش را بازی می‌کند- دختری جوان را از مادر فقیرش می‌خرد تا با او نمایش دهد و پولی دربیاورد، ولی نتیجه‌ی اعمالش به فاجعه‌ای تراژیک ختم می‌شود. جاده از شاهکارهای تاریخ سینمای جهان است که جایز‌ه‌‌ی اسکار برده و همواره مورد تحسین عاشقان سینما بوده است.

۳. هفت سامورایی Seven samurai-آکیرا کوراساوا-۱۹۵۴

شاهکار حماسی کوراساوا عمیقاً درگیرکننده و پرتنش است. این اثر به زعم بسیاری از منتقدان سینما شاید بهترین فیلم حماسی تاریخ سینما است. ساکنان روستایی فقیر و‌ دورافتاده تصمیم می‌گیرند تا برای مبارزه با راهزنانی که هرسال آنان را غارت می‌کنند، چند سامورایی استخدام کنند… شخصیت‌های فیلم تأثیرگذارند و با تمام شدن فیلم در ذهن بیننده ادامه می‌یابند. تصاویر سیاه و سفید و دوربین پرتکان و بی‌قرار فیلمساز و تدوین پویا در زمانی بیش از سه ساعت و نیم، چنان تأثیر پالایش‌گرانه‌ای در تماشاگران می‌گذارد که جز با سکوت و احترام نمی‌شود از این فیلم یاد کرد.

۴. دکتر ژیواگو Doctor Zhivago - دیوید لین-۱۹۶۵

دیوید لین در ادامه‌ی ساخت سری فیلم‌های عظیم و حماسی‌اش سری به کتاب پرآوازه‌ی بوریس ‌پاسترناک زد و فیلمی پرطمطراق و مجلل از آن ساخت.
این اثر برنده‌ی جایزه‌ی ادبی نوبل شده بود و حاشیه‌هایش برای ساخت یک فیلم سینمایی به شدت وسوسه‌انگیز بود.
بوریس پاسترناک، شخصیت‌های رمان سترگش را در میانه‌ی انقلاب اکتبر به تحریر می‌کشد و سرنوشت هر کدام از آنان را در جنگ داخلی و تلاطم‌های اجتماعی و سیاسی عظیم روسیه دنبال می‌کند.
عشق‌ها، وصل‌ها، جدایی‌ها و بدبختی‌های این شخصیت‌ها در یک تاریخ بدشگون و تراژیک، با مهارتی فوق‌العاده نوشته شده‌اند.
فیلم دیوید لین بسیار خوش‌آب و رنگ است و فیلمبرداری فردی یانگ و موسیقی سحرانگیز موریس ژار به آن حال و هوایی رمانتیک بخشیده که این قضیه آن را از روح اثر دور کرده است.
با این وجود دکتر ژیواگوی دیوید لین هنوز غیر قابل رقابت است و با وجود تلاش‌هایی چند برای اقتباس از اثر ادبی پاسترناک هنوز باطل‌السحری برای آن یافت نشده است.
سبک دیوید لین پاکیزگی در درآوردن صحنه‌های پرجمعیت و پرهیز از خشونت است.

۵. شام من با آندری My Dinner with Andre -لویی مال- ۱۹۸۱

این فیلم تجربه‌ا‌ی یگانه در فرم و آزمایشی موفقیت‌آمیز در آمیزش شکل و محتواست.
«والاس شاون»، نمایشنامه‌نویس جوانی است که در حرفه‌اش کامیاب نیست و ناگهان به شامی در یک رستوران مجلل دعوت می‌شود تا با «آندری گریگوری» کارگردان صاحب‌نام تئاتر گفتگو کند.
آندری هنرمندی موفق است که پنج سال پیش به ناگهان خانواده و تمام موقعیت‌های شغلی‌اش را رها کرده و به شرق سفر کرده تا فرصت یک‌باره‌ی حیات را دوباره بیازماید.
کل فیلم چیزی بیش از محاوره‌ی دو هنرشناس به نظر نمی‌رسد. ولی این دو ساعت زمان فیلم ، نه تنها آزارنده نیست ، بلکه به خاطر کارگردانی حساب‌شده و ریتم تند و بازی عالی شاون و گریگوری برای بیننده بدل به فرصتی می‌شود تا صادقانه در اندیشه‌های ورزیده‌ی آنان شریک شود.
کارگردان کارکشته در این گفت و شنید از مزیت آزادی تجربه کردن و آزمودن ناشناخته‌ها می‌گوید. چگونه می‌شود با حس کردن زندگی‌ای که در رگ برگ جاری‌ست، خنده و گریه را به هم آمیخت یا در ابرها صورت‌های انسانی دید و در چهره‌ی انسان‌ها ، حیوانات را مجسم کرد؟
یا چگونه می‌شود یک راهب تبتی را که تا پیش از این فقط شیر جوشیده و برنج می‌خورد و با هنر تمرکز و ایمان رهبانی و ریاضت فکری ، روی یک انگشت از زمین فاصله می‌گرفت، واداشت تا لباس راهبانه‌ی خود را با کفش گوچی‌اش میزان کند و یا یک استیک را ببلعد؟!
فرار از زندگی روزانه و پیش گرفتن نوعی دیگر از زندگی ، حتی به قیمت شوریدگی، مضمون فیلم متفاوت «لویی مال» است؛ همان اصلی که برای هنرمند شدن و هنرمندانه اندیشیدن لازم است.
آندری گریگوری برای والاس شاون توضیح می‌دهد که هنرمندان چطور می‌توانند تخیل پراکنده و هرز رفته را به جریان اصلی تخیل خلاق پیوند بزنند و از آن در تجربه‌های کارگاهی و در جهت انسجام ایده‌ها بهره بگیرند؛ حتی شده در یک جنگل و زیر سقف آسمان برای ماه‌ها و حتی شده با آدم‌هایی که نمی‌شناسیدشان و زبان‌شان را نمی‌دانید.
آیا شده فقط با یک کوله‌پشتی به سفر بروید، تنها به این دلیل که نمی‌دانید فردا سر از کجا در خواهید آورد؟
این فیلم در زمانی ساخته شده که هنرمندان تئاتر مانند یرژی گروتوفسکی و پیتر بروک و بسیاری دیگر به زاویه‌های تاریک‌ هنر نمایش هجوم برده بودند تا مفاهیم جدیدی خلق و اجرا کنند و اجراهایشان به راستی رها، بداهه و مفهومی بود و راه می‌داد به ابداع‌های بی‌شمار.
برای شکستن عادت‌ها باید از ماجراجویی نهراسیم و بدانیم در جهان مدرن، این «چگونه دیدن» است که بین خلسه‌ی جهان خیالی آدمیان با واقعیت خط تمایز می‌کشد.
در این میان پیشخدمت پیر به عنوان نمادی از تفکر قالبی در بین این مکالمه‌ی روشنفکرانه خود را تحمیل می‌کند.
فیلم در زمانی ساخته شده که هنوز انفجار انقلاب‌ها ، قرن بیستم را می‌تکانْد و مکالمه‌ی دو روشنفکر ما را به زمانه‌‌ای می‌برد که بدانیم تغییر دریافت‌ها و مدلول‌های بدیهی ، تا چه اندازه برایشان ضرورت داشته است.
شام من با آندری بعد از بیش از چهل سال به ما می‌آموزاند که شگفت‌انگیزی زندگی به قطع گاه‌به‌گاه انس است و این‌که رهایی از قیدها ابداً به معنی سربه‌هوایی نیست.

۶. درخشش ابدی یک ذهن پاک Eternal Sunshine of th Spotless Mind-میشل گوندری-۲۰۰۴

کسانی از شما خواهند پرسید که مگر فیلم آمریکایی اندیشمندانه هم داریم؟ در جوابشان بگویید اگر فیلمنامه‌نویس برجسته‌ای چون چارلی کافمن، فیلمنامه‌‌ای بنگارد، آن فیلم حتماً اندیشمندانه خواهد شد.
درخشش ابدی یک ذهن پاک، یک درام عاشقانه‌ی نامتعارف است که در ژانر علمی-تخیلی ساخته شده و گاه تنه‌اش به سوررئالیسمی نامعمول گیر می‌کند. فیلم زمان را به هم می‌ریزد و گاهی آن‌قدر به ذهن شخصیت‌ها فرو می‌رود که شما عملاً چیزی جز ایماژ‌های درهم و مالیخولیایی و اصوات کشدار درک نمی‌کنید.
با این حال درخشش ابدی یک ذهن پاک، ابداً فیلم سخت و پیچیده‌ای نیست. در واقع هنر سازندگانش این بوده که یک ایده‌ی فلسفی را به ساده‌ترین شکل ممکن به تماشاگرانشان عرضه کنند و او را بدون گیج شدن، درگیر این مسئله کنند که اگر روزی تصمیم بگیرند بخشی از حافظه‌شان را پاک کنند چه اتفاقی برایشان می‌افتد؟
زن و مرد جوانی خیلی اتفاقی به‌هم می‌رسند و احساس می‌کنند جایی همدیگر را دیده‌اند. آن‌ها به تدریج پی می‌برند که پیش از این عاشق هم بوده‌اند و انتخاب کرده‌اند تا به وسیله‌ی تکنولوژی‌های جدید، خاطرات با هم بودنشان را بزدایند.
خاطرات، بخش روحانی جسمانیت ماست. خاطرات همان اتفاقاتی‌ست که زمانمند است و ماوقع زندگی ما را در ذهنمان طبقه‌بندی می‌کند.
خاطره‌ها هویت ما هستند. انسان بی‌تاریخ، بی‌هویت است. ما با حافظه‌ی خود شناخته می‌شویم؛ با آن‌چه به یاد داریم، با آن چیزهایی که از گذشته به خاطر می‌آوریم و تعریفشان می‌کنیم.
وقایع اتفاقیه بدون حافظه، هیچ چیزی جز بی‌معنایی نیست و این خاطره است که به زندگی‌مان معنا می‌بخشد.
فقدان… سوگ… جبران روانی…
از طریق فراموشی می‌توان به جبران روانی پرداخت. مکانیسم روان برای التیام آسیب‌های گذشته دست به حذف می‌زند. حذف خاطره‌های بد به انسان کمک می‌کند تا آدمی بتواند به زندگی ادامه دهد. بیهوده نیست اگر یکی از شخصیت‌ها در میان عملیات پیچیده‌ی پاک کردن حافظه‌ی مرد جوان، جمله‌ای از نیچه را به زبان می‌آورد: خوشبخت فراموشکاران هستند که می‌توانند با اشتباهات بزرگشان هم خودشان را بهتر کنند.
او از قول پاپ الکساندر می‌گوید: چقدر راهبه‌های باکره و پاکدامن خوشبختند. جهان فراموش می‌کند آن‌هایی را که فراموش کرده‌اند.
درخشش ابدی یک ذهن پاک، فیلمی ساده است که ما را به فکر فرو می‌برد؛ یک اثر اندیشمندانه که به هنردوستان مشکوک به سینمای آمریکا ثابت می‌کند که اندیشه فقط متعلق به سینمای هنری اروپا نیست.

۷. النا Elena-آندری زِویاگینتسف-۲۰۱۱

اگر به جهان آندری زِویاگینتسف پا گذاشتی باید بدانی که این‌جا مکانی مقدس است؛ کفش‌هایت را در بیاور!
چندی پیش با یکی از دوستانم داشتیم فیلمی از آندری زِویاگینتسف را می‌دیدیم که به ذهنمان رسید جهان این فیلمساز حد غایی زبان سینماست. ما آن‌قدر شیفته‌ی حال و‌ هوای سینمای او شده بودیم که در بین گفت‌وگوهامان این پرسش خطرناک مطرح شد که آیا بعد از دیدن فیلم‌های آندری زِویاگینتسف دیگر فیلم ساختن معنایی دارد؟ بهتر و کامل‌تر از فیلم‌های او دیگر چه می‌شود ساخت؟
البته خیلی از این پرسش هراسان نشدیم. چرا که تجربه‌ی سال‌ها فیلم‌بینی به ما ثابت کرده بود که هر از چندی یک هنرمند جهانی مسحورکننده و منحصر به فرد خلق می‌کند که انگار نقطه‌ی پایانی‌ست بر تمام جملاتی که تا به حال نوشته شده. ولی کافی‌ست از منظومه‌ی او خارج شویم تا با کهکشانی از جهان‌های معنایی و زیبایی‌شناختی مواجه شویم.
داستان النا، ساده است و در یک شاه‌پیرنگ، تم «طمع» را بسط می‌دهد و بیننده‌اش را به درون داستان یک جنایت خانوادگی هدایت می‌کند؛ زنی پا به سن گذاشته همسر مردی متمول است. هر دو از همسران پیشین خود خانواده‌ای دارند. گره از جایی افکنده می‌شود که منفعت‌طلبی خانواده‌ی تن‌پرور زن، اندیشه‌هایی مهلک را در ذهن زن می‌پرورد.
خوبی فیلم این است که ذهنی نمی‌شود و فیلمساز، نگاه سرد نظاره‌گر خود را تا پایان حفظ می‌کند. فیلم با هیچ‌یک از شخصیت‌ها همذات نمی‌شود و برایشان دلسوزی نمی‌کند و همین نگرش غیر همدلانه، به مخاطبش اجازه‌ی تعقل در روابط وخیم آدمیان را صادر می‌کند.
آندری زِویاگینتسف، آفریننده‌ای‌ست که دست به مصادره‌ی تماشاگرش نمی‌زند و به همین خاطر تأثیر داستان‌هایش در گذر زمان دو چندان می‌شود.
اغلب او را با فیلمساز هم‌وطنش، آندری تارکوفسکی مقایسه کرده‌اند؛ قیاسی یکسره اشتباه: چه آن‌که جهان معنایی تارکوفسکی مشحون از شوریدگی شخصیت‌هایی بی‌قرار بود که از درد «وجود» به خود می‌پیچیدند و پریشانیِ آفرینشگری چون تارکوفسکی، از درون هریک از آنان فریاد مضطربانه‌ای سر می‌داد. دنیای سینمایی تارکوفسکی، جهان پسافاجعه است و نشان از زمانی می‌دهد که او در آن زاد و زیست کرده بود. در حالیکه در دنیای آندری زِویاگینتسف ما با روان آدمیانی سر و کار داریم که پی هیچ معنایی نیستند. چرا که تمام معانی انسانی پیش از این منفجر شده‌ و این کاراکترها به سمت ناخودآگاه نفسانی‌شان هل داده شده‌اند.
نماهای آندری زِویاگینتسف بی‌اندازه شاخص و چشم‌نوازند و نگاه زیبایی‌شناسانه‌ی او مختص به خودش است. آندری زِویاگینتسف پنج فیلم بیش‌تر نساخته، ولی با همین ‌پنج فیلم، ما را به نشانه‌هایی آشنا دلالت می‌کند.
نمای پایانی فیلم النا فوق‌العاده تکان‌دهنده و هشدارآمیز است؛ کودکی که در تخت‌ به خواب رفته، ناگهان بیدار شده و از کادر خارج می‌شود… .

۸. منچستر کنار دریا Manchester by the sea-کنت لونرگان-۲۰۱۶

این فیلم درامی روان‌شناختی‌ست که در آن سوگ و افسردگی به جای شور زندگی نشسته و از خلال روزمرگی‌ها و جزئیات کم اهمیت وقایع تکراری ، تماشاگر را با خود می‌برد. بی‌جهت نیست که قطعه‌ی آداجیوی «آلبینونی» چند صحنه‌ی به هم پیوسته را به هم پیوند می‌زند.
زندگی جاری در فیلم، تمپویی آرام و به ظاهر تخت دارد؛ ولی زیر شخصیت‌های به ظاهر ساکن و کم‌سخن، تلاطمی در جریان است که گاه خود را به صورت انفجار نشان می‌دهد.
فیلم «کنت لونرگان» نگاهی جبرگرایانه به جهان شخصیت‌هایش دارد؛ وقایع بر آن‌ها تحمیل می‌شود و بیش از آن‌که آنان بر محیط اطراف خود تأثیر بگذارند، خود محصول شرایط محیطی‌‌اند.
«لی چندلر» با بازی «کیسی افلک» انسان باهوشی نیست و اشتباهش موجب فاجعه‌ای خانوادگی می‌شود، برادرش بر اثر ناراحتی قلبی می‌میرد و او به ناچار سرپرست برادرزاده‌ی ناسربه‌راهش می‌شود.
فیلم بین گذشته و حال در رفت و آمد است و جالب این ‌جاست که فیلم، حتی در یادآوری گذشته‌ی سامان‌مند خانواده به سادگی پیشامدها وفادار می‌مانَد. گویی «لی چندلر» از یادکرد برادر مرده‌اش می‌خواهد جزیی‌ترین و کم‌اهمیت‌ترین رویدادها را زنده نگاه دارد تا شاید از این راه برای او‌ بزرگداشت بگیرد و برایش سوگواری کند.
«منچستر بای د سی» ممکن است ملال‌انگیز به نظر برسد. ولی فیلمساز با ایجاد ضرباهنگ کند، به واقعی نشان دادن فیلمش کمک کرده است. از قضا فیلمنامه‌ی کنت لونرگان فوق‌العاده هوشمندانه نوشته شده است و کیسی افلک شخصیت حرمان‌زده و مفلوک فیلم را با نگاه‌های مستأصل و زبان شل و ول و سکوت‌های آزارنده با استادی نمایشی کرده است. شخصیتی که حرکات انفجاری‌اش در میان این همه رکود، محرک داستان‌پردازی فیلمساز است و فضای رخوت‌زده‌ی قصه را می‌شکند. در واقع پیش‌بینی‌ناپذیری لی چندلر ، روایت منچستر بای د سی را از خمودگی به نقطه‌ی جوش می‌رساند و این عین زندگی است.

۹. بدترین آدم دنیا Verdens verste menneske-یواخیم تری‌یر-۲۰۲۱

این فیلم از میان انتخاب‌های عاشقانه‌ی زن جوانی می‌گذرد که شور جنسی‌اش او را به آغوش مردانی می‌اندازد که او را دوست می‌دارند، ولی ماجراجویی‌های عشقی «جولی» آنان را حیرت‌‌زده برجای می‌گذارد.
فیلم برای ورود به جهان ذهنی جولی تمام تمهیدات و امکانات سینمایی را می‌آزماید: صدای راوی را روی تصویر می‌نشانَد، گاه از صدای خود بازیگر به عنوان نریشن استفاده می‌کند، تکنیک Bullet time را به عنوان جلوه‌ای بصری برای نشان دادن انجماد زمان به کار می‌زند و از کاربرد اسلوموشن برای ایجاد فضای توهم‌زایی مواد روان‌گردان ابایی ندارد.
داستان بدترین آدم دنیا سفر ذهنی جولی را در پیرنگی پیوسته و در دوازده فصل نشان می‌دهد و اگر کسانی به دنبال نمونه‌ای از تحول شخصیت در درام هستند، می‌توانند با خیال راحت این فیلم رمانتیک و روان‌شناختی را مثال بزنند.
بازی‌ها عالی و معجزه‌آسا هستند و هریک از بازیگران، لحظاتی از فیلم را مال خود می‌کنند که انگار از ابتدا برای آنان طراحی شده است. «رناتا رینزوی» بازیگر نقش جولی در نمایش کن توانست جایزه‌ی بهترین بازیگر زن را از آن خود کند.
فیلمنامه‌ی محکم و کارگردانی خلاقانه‌ی یواخیم تری‌یر، فیلمی به یادماندنی آفریده است که می‌توان هر از چندی دوباره تماشایش کرد.

۱۰. نهنگ The Whale-دارن آرونوفسکی-۲۰۲۲

یک خانه‌ی در هم ریخته، یک مرد چاق هم‌جنسگرا که از فرط فربگی قدرت حرکت ندارد، یک زن زردپوست که دوست اوست و گاهی بهش سر می‌زند و چند شخصیت فرعی که چندباری می‌آیند و می‌روند و دیگر چه...؟
چطور می‌شود با این عناصر محدود فیلمی به این گیرایی ساخت؟
بستر فیلم یک نمایشنامه‌ی قدرتمند است که شخصیت‌پردازی‌اش در حد کمال است. سموئل دی. هانتر این نمایشنامه را نوشته بود و دارن آرونوفسکی ده سالی به آن فکر کرده بود و توی کشوی میز کارش نگاه داشته بود تا بازیگری بیابد که به نقش چارلی بخورد، تا این‌که به برندن فریزر برخورده بود؛ همان ستاره‌ی فیلم‌های سرگرم‌کننده‌ی درجه چند که عملاً سال‌ها از یاد رفته بود.
برندن فریزر نقش این شخصیت پیچیده و فوق چاق را با گریمی سنگین، چنان استادانه از آب درآورد که جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر مرد نقش اول را ربود.
چارلی شخصیتی خودویرانگر است که برعکس سلف‌های سینمایی‌اش، به جای نوشیدن الکل به خوردن روی آورده و همین تفاوت، او را امروزین می‌کند و به عنوان یک کاراکتر مسئله‌دار به مخاطبانش اجازه می‌دهد تا پیرامون او و دشوارگی‌های زندگی‌اش دست به تفسیر بزنند.
این معلم ادبیات آنلاین- که دوربین لپ‌تاپش را روشن نمی‌کند- در میان شاگردانش همچون خدایی قاهر جلوه می‌کند، در حالی‌که با آن شخصیت نحیف و اندام درشت نهنگ‌وارش، موجودی مفلوک است که زندگی خانوادگی‌اش را با عشق‌ورزی به مردی دیگر نابود کرده است و حالا که معشوقش مرده، با پرخوری به انتحاری تدریجی دست زده.
فیلم سرشار است از بازی با مفاهیمی چون اختلاط نژادی، مذهب، مهاجرت، درآمیختگی فرهنگی و آمیزش با هم‌جنس که تمام این مشغله‌های ذهنی از چارلی شخصیتی دشوار ساخته که ما را به جسم او احاله می‌دهد و به تورم جسمانی‌اش جنبه‌ای نمادین می‌بخشد: در پرده‌ی اول فیلم، جوانی که مبلغ مذهبی‌ست اتفاقی در خانه‌ی او را باز می‌کند و با حیرت چارلی را در حال تماشای فیلمی از سکس مردان-در حالی‌که عملاً دست‌ورزی می‌کند و در باغ معطر غوطه می‌خورَد- غافلگیر می‌کند.
همین سویه‌های نمایشی‌ست که از فیلم نهنگ اثری می‌سازد که در آینده سندی باشد برای جهان امروز ما… .

معرفی ۱۰ فیلم برای هنرستانی‌ها و هنرجویان سینما - بخش دوم

آرمان ریاحی

دوره های مرتبط

جهت ثبت نام، شماره موبایل و رمز عبور انتخابی خود را وارد نمایید.

کد 5 رقمی ارسال شده به موبایل خود را وارد کنید

جهت ورود نام کاربری و رمز عبور خود را وارد نمایید.