سخت‌ترین درس برای فیلمسازهای تازه‌کار – آلیسون پاول

سلام، من آلیسون پاول، بازیگر و فیلمساز هستم. و امروز میخوام باهاتون درباره‌ی یکی از سخت‌ترین درس‌هایی صحبت کنم که وقتی تازه به عنوان تهیه‌کننده و فیلمساز شروع به کار کردم، یاد گرفتم. چیزیه که هنوز دارم توی زندگی روزمره روش کار می‌کنم و اون هم قابلیتِ اقرار کردن به اینه که نمیدونین چطور یه کاری رو انجام بدین. باید به قدری آسیب‌پذیر و با اعتماد به ‌نفس باشین که درخواست کمک کنین. همیشه می‌گم کلمه‌ی مورد علاقه‌ی من سر صحنه‌ی فیلمبرداری اینه: نمی‌دونم! گفتن این کلمه ممکنه بی‌نهایت سخت باشه. مخصوصاً وقتی تازه شروع به کار کردین و می‌خواین بقیه فکر کنن از پسش برمیاین، باهوشین، اعتماد به نفس دارین، کارتون رو بلدین، می‌تونن بهتون اعتماد کنن، قطعاً باید با شما کار کنن، می‌شه روتون حساب کرد و از این حرفا... ولی در واقعیت، همه سر صحنه همه چیز رو بلد نیستن. امکان نداره همه چیز رو بدونین. حتی تصورش هم سخته!

من وقتی شروع به کار کردم، تظاهر می‌کردم که می‌دونم معنی فلان چیز چیه یا فلان قطعه‌ی تجهیزات چه‌طور کار می‌کنه، ده دقیقه می‌رفتم و سعی می‌کردم هر کاری رو که ازم خواستن، انجام بدم. بعد برمی‌گشتم و می‌گفتم آره دیگه درست نشد، نتونستم پیداش کنم یا نتونستم ردیفش کنم... نمی‌دونم چرا فکر می‌کردم بهتره توی این موقعیت‌ها یه جورایی دروغ بگم. به جای اینکه روراست باشم و بگم نمی‌دونم فلان چیز چیه یا نمی‌دونم چطور این‌کارو انجام بدم یا نمی‌دونم فلانی کیه و فقط درخواست کمک کنم. یاد گرفتن این درس خیلی سخته و فکر کنم بیشتر آدما بهش توجه نمی‌کنن و درموردش صحبت نمی‌کنن. درواقع، باید خیلی اعتماد به نفس داشته باشین که اقرار کنین یه چیزی رو نمی‌دونین یا اینکه به کمک نیاز دارین. فکر می‌کنم این برای فیلمسازهای تازه کار مهارت خیلی مهمیه که باید یاد بگیرن و ازش استفاده کنن، چون تنها راه اینکه یاد بگیرین چطور کاری رو که بلد نیستین، انجام بدین اینه که اعتراف کنین بلد نیستین چطور انجامش بدین.

حالا دیگه من این‌کارو تقریباً هر وقت که سر صحنه‌ی فیلمبرداری هستم، انجام می‌دم و سعی می‌کنم توی زندگی روزمره هم بیشتر انجامش بدم. برای مثال، یادمه داشتیم برای فیلم بلندم چندتا نما رو که در حین رانندگی فیلمبرداری می‌شدن، دوباره می‌گرفتیم. فیلمبردار تجهیزات دوربین رو بالای ماشین نصب کرد، همه چیزو با تسمه‌ی ضامن دار درست کرد و آخر کار که داشتیم وسایل رو جمع میکردیم و منم داشتم کمک می‌کردم، به دستیارش که کنارم بود گفتم من بلد نیستم چطوری تسمه ضامن دارو باز کنم، واسه همین تو انجامش بده و من نگاه می‌کنم و بعدش من انجام می‌دم و تو ببین کارم چطوره تا بتونم یاد بگیرم. خیلی بامزه بود، اون هم برگشت به من گفت آخه من هم بلد نیستم چطور تسمه‌ی ضامن دارو باز کنم. از اونجایی به نظر میرسید خیلی بیشتر از من تجربه ی کار با دوربین داره یا شاید صرفاً چون یه مرد بود، با خودم فکر می‌کردم اون حتماً بلده تسمه رو باز کنه. بهترین قسمت ماجرا این بود که جلوی من اعتراف کرد که اون هم بلد نیست چطور اینکارو انجام بده. هردومون رفتیم پیش فیلمبردار و گفتیم راستش ما اینکارو بلد نیستیم.

توی یکی از فیلم های کوتاهی که به عنوان عضوی از تیم تولید باهاشون کار می‌کردم، به تهیه کننده که داشت فٌرم‌های مربوط به انجمن بازیگران رو پُر می‌کرد، گفتم می‌شه نگاه کنم چطور فرم‌ها رو پُر میکنی؟ فقط بالاسرش ایستادم و هرکاری رو که داشت می‌کرد با دقت نگاه کردم. بعد رفت پیش بازیگرها و به اونا هم گفت فرم قراردادهاشون رو پُر کنن. من بلد نبودم چطور این کارو انجام بدم و دلم می‌خواست یاد بگیرم. تنها راه یاد گرفتن، کمک خواستنه و اقرار کردن به اینکه نمی‌دونین چطور کاری رو انجام بدین. ازتون می‌خوام سر صحنه از کلمه‌ی «نمی‌دونم» استفاده کنین. نقطه ضعف‌هاتون رو به عنوان یه فیلمساز بپذیرین. من قبلاً فکر میکردم اقرار کردن به اینکه چیزی رو بلد نیستم، نقطه ضعفه. یا اینکه ممکنه اخراجم کنن و فکر کنن جام اونجا نیست یا ممکنه دیگه در آینده هیچ کاری ازم نخوان ولی دقیقاً برعکسش اتفاق میفته. آدما مشتاق‌تر می‌شن. دلشون می‌خواد بهتون یاد بدن، کمکتون کنن، دلشون می‌خواد اطلاعات بیشتری داشته باشین تا دفعه‌ی بعدی که ازتون کاری خواستن یا واسه یه پروژه شما رو استخدام کردن، کارو بلد باشین و دقیقاً بدونین چه چیزی ازتون خواسته شده. وقتی نقطه ضعف‌هاتون رو می‌پذیرین، باعث می‌شین اونا دلشون بخواد باهاتون کار کنن.

مردم از این خوششون نمیاد که تظاهر کنین همه چیزو می‌دونین و هرکاری رو بلدین. در این صورت، متکبر به نظر می‌رسین و کسی دلش نمی‌خواد باهاتون همکاری کنه. اگه به جاش، درخواست کمک کنین یا وقتی لازمه به بقیه کمک کنین... خب، هرکسی دلش می‌خواد کنار همچین کسی کار کنه. آسیب پذیر بودن، یه راه عالی برای اینه که آدما رو طرف خودتون بیارین و زمانی که از آسیب‌پذیری حرف می‌زنم، درواقع منظورم اعتماد به نفس داشتنه. اونقدر اعتماد به نفس داشته باشین که بتونین آسیب پذیر باشین و بگین «نمی‌دونم». این بهترین کلمه‌ایه که میشه سر صحنه گفت. خیلی مهمه که یاد بگیرین این مسئله حتی ممکنه از نظر ایمنی هم خطرناک باشه. اگه بلد نیستین یه کاری رو انجام بدین یا نمی‌دونین یه قطعه‌ی تجهیزات چیه یا چطور باید ازش استفاده کرد، باید به بقیه بگین. براتون بد نمی‌شه. فقط درصورتی براتون بد می‌شه که تظاهر کنین بلدین چطور کاری رو انجام بدین، اونوقت یه نفر آسیب ببینه یا چیزی خراب بشه یا کُلی وقت تلف بشه. بازم میگم بهتره اعتماد به نفس این رو داشته باشین که صادقانه نقاط ضعف خودتون رو بپذیرین و بگین نمی‌دونین چطور یه کاری رو انجام بدین. یا بعدش یاد می‌گیرین یا با دقت نگاه میکنین تا دفعه‌ی بعد بتونین انجامش بدین. ولی سر صحنه جای این نیست که ادعا کنین همه چیزو بلدین یا تظاهر کنین که تلاش کردین یه کاری رو انجام بدین ولی برگردین و دروغ بگین. سر صحنه جاییه که باید بگین: من نمیدونم چطور اینکارو انجام بدم ولی اومدم که یاد بگیرم و حاضرم که یاد بگیرم و ازتون میخوام بهم نشون بدین تا فردا یا سر پروژه‌ی بعدی بلد باشم. این سلاح سری من به عنوان یه فیلمسازه. هرچیزی رو که بلدم همین‌جوری یاد گرفتم. با اعتماد به نفس داشتن برای پذیرفتن نقطه ضعف‌هام و اینکه برم به یکی بگم: من نمی‌دونم چطور فلان کارو انجام بدم. میشه ببینم چی‌کار میکنی؟ می‌شه بهم نشون بدی؟ می‌شه بهم بگی چیکار کنم؟ پس اگه می‌خواین فیلمساز بهتری بشین، اعتماد به نفس اینو داشته باشین که آسیب پذیر باشین، درخواست کمک کنین و اعتراف کنین که نمی‌دونین. ممنون که گوش دادین.

سخت‌ترین درس برای فیلم‌سازان تازه‌کار

دوره های مرتبط

جهت ثبت نام، شماره موبایل و رمز عبور انتخابی خود را وارد نمایید.

کد 5 رقمی ارسال شده به موبایل خود را وارد کنید

جهت ورود نام کاربری و رمز عبور خود را وارد نمایید.