بدون شک وقتی درباره بهترین بازیگران تاریخ سینما صحبت می‌کنیم، اسم دنیل دی لوئیس بازیگر گزیده‌کار هالیوود همیشه بالای این لیست خودنمایی می‌کند. دنیل بازیگری است که معمولاً از بازیگری متد Method Acting بهره می‌گیرد و تمامِ وجودش را وقف یک نقش می‌کند. او با نقش‌هایش زندگی می‌کند و در تمام مدت فیلمبرداری در نقش باقی می‌ماند. به همین‌دلیل است که فیلم‌های زیادی در کارنامه هنری و زندگینامه دی لوئیس وجود ندارد اما آثاری که در آن‌ها نقش ایفا کرده‌است، علاوه بر موفقیت در زمینه‌های دیگر، به‌خاطر هنرنمایی او ماندگار شده‌اند.

دنیل دی لوئیس برای بازی در فیلم پای چپ من برنده جایزه اسکار شد و برای بازی به‌یادماندنی‌اش به‌عنوان یک کاشف نفت پیشگام در حماسه‌ی خون به‌پا خواهد شد، مورد توجه منتقدین قرار گرفت و توانست باز هم جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کند. او به مسیر درخشان خود در بازیگری ادامه داد و توانست برای فیلم لینکلن سومین جایزه اسکارش را به‌دست آورد و برای آخرین فیلمش که به گفته خودِ دنیل، وداع او با دنیای بازیگری محسوب می‌شود، نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر مرد شد.

در این جستار به معرفی تعدادی از مهم‌ترین و ماندگارترین نقش‌های دنیل دی‌ لوئیس می‌پردازیم. می‌توان گفت که این آثار، بهترین فیلم‌های دنیل دی لوئیس به شمار می‌آیند.

۱. پای چپ من My Left Foot

کارگردان: جیم شریدان Jim Sheridan

سال تولید: ۱۹۸۹

دنیل دی لوئیس در نقش کریستی براون

دنیل برای بازی در نقش کریستی براون، هنرمند معلول ایرلندی که از فلج مغزی رنج می‌برد و فقط می‌توانست پای چپ خود را تکان دهد، تمام تلاشش را کرد تا همانند کسی که واقعا دچار فلج مغزی است زندگی کند. او درتمام مدت فیلمبرداری بر روی ویلچر نشست و از کارکنان پشت صحنه درخواست کرد به او غذا بدهند و یا در انجام کارهایش کمکش کنند. دی لوئیس در زمان فیلمبرداری پای چپ من به‌دلیل قوز کردن طولانی مدت روی صندلی چرخدار، به مدت چند هفته به دو دنده‌اش آسیب زد. او برای تبدیل شدن به نقاشی که فقط با پای چپش نقاشی می‌کند مدت زمان طولانی چاقویی را بین انگشتان پایش نگه‌‌داشته بود و تمرین نقاشی می‌کرد.

دنیل دی لوئیس زندگی و شرایط بیماران معلول را در مدرسه و کلینیک سندی ماونت در دوبلین، شهر زادگاه کریستی، مطالعه کرد و با تماشا کردن فیلم پای چپ من متوجه می‌شویم که تلاش‌های دنیل جواب داده است، چون در بیشتر صحنه‌ها یادتان می‌رود که کریستی براون واقعی را تماشا نمی‌کنید! علاوه بر موارد ذکر شده، به تصویر کشیدن لحن و نحوه صحبت کردن کریستی براون کار بسیار دشواری بود که دنیل به‌خوبی از عهده آن برآمد و موفق شد اولین اسکارش را به خانه ببرد.

۲. عصر معصومیت The Age of Innocence

کارگردان: مارتین اسکورسیزی Martin Scorsese

سال تولید: ۱۹۹۳

دنیل دی لوئیس در نقش نیولند آرچر

دنیل در نقش یک نجیب‌زاده از خانواده‌ای اشرافی در پلان آغازین فیلم به صورتی با نگاه‌های عاشقانه‌اش ظاهر می‌شود‍ که مخاطب از همان ابتدا خودش را درست وسط یک درام عاشقانه پیدا می‌کند و یا شاید هم دلش بخواد در نگاه‌های عاشقانه نیولند آرچر غرق شود! نیولند دخترعمه نامزدش را ملاقات می‌کند و داستان مثلث عشقی فیلم از همین نقطه شروع می‌شود. نیولند در تک‌تک صحنه‌های زندگی‌اش مراقب است که خطا نکند و این وسواس او برای اشتباه نکردن و فرزند خلفِ خانواده بودن با تبحر دنیل در بازیگری به شکلی فوق‌العاده تجسم می‌شود.

دنیل با ظرافت‌های باورنکردنی و ریزه کاری‌هایی که فقط از دست خودش برمی‌آید، موفق می‌شود شخصیتی متفاوت با شخصیت‌های معمولِ فیلم‌های درامی که تا به حال تماشا کرده‌اید، خلق کند. جدال شخصیت بر سر عشقی که توسط جامعه پس‌زده می‌شود و پایبند بودن به عرف و تابوهای خانواده و تحت فشار بودن او برای نادیده گرفتن احساساتش در همه‌ی پلان‌های فیلم مخاطب را قانع می‌کند که با یک داستان عاشقانه‌ی سطحی مواجه نیست. وینونا رایدر جوان و بی‌تجربه اما بااستعداد را در نقش مقابل دنیل داریم و میشل فایفرِ جاافتاده که با تن صدای زیرش به‌راحتی می‌تواند هرکسی را مجذوب خود کند و یک مثلث عشقی با الگویی تکرار شونده که بار سنگین این مثلث را دنیل با احساسات و حالات درست چهره‌اش حمل می‌کند و درنهایت عصرمعصومیت را می‌توان در دسته‌ی فیلم‌های موفق و ماندگار ژانر درام عاشقانه قرار داد.

۳. به نام پدر In the Name of the Father

کارگردان: جیم شریدان Jim Sheridan

سال تولید: ۱۹۹۳

دنیل دی لوئیس در نقش جری کانلون

داستان فیلم درباره‌ی بمب‌گذاری در میخانه گیلدفورد در سال ۱۹۷۴ است و دنیل نقش جری کانلون را بازی می‌کند که به اشتباه به جرم این اقدام تروریستی محکوم و ۱۵ سال زندانی شد. پدرش هم به‌خاطر دفاع از جری به زندان افتاد و در زندان جان خود را از دست داد و جری بعد از تبرئه شدن تمام تلاش خود را کرد تا بی‌گناهی پدرش را هم ثابت کند. شاید فیلم به نام پدر پر از نقص‌های کارگردانی و حتی ضعف‌های داستانی باشد اما هنرنمایی دی لوئیس در فیلم فراموش نشدنی است.

سیرتکاملی نقش، تحول جری را از یک جوان ایرلندی عاشق رهایی، خطر کردن و انجام دادن کارهای اشتباهی که به او حس مهم بودن می‌دهد و مواد کشیدن و رابطه با دخترها تا تبدیل شدن به یک زندانی نشان می‌دهد که هرچقدر دست و پا می‌زند نمی‌تواند خودش را رها کند. مردی که در دام دولت و قوانین اشتباهش گیر می‌افتد و مرگ پدرش در زندان، درست در کنار او بعد از این ۱۵ سال از جری یک انسان کاملا متفاوت می‌سازد. با مشاهده بازیِ تاثیرگذار دی‌لوئیس مخاطب باور می‌کند که واقعا ۱۵ سال گذشته و جری در زندان سختی‌های بسیار کشیده‌است و در نهایت جری را در قالب یک مرد پخته و کاملا متفاوت از جریِ سکانس اول فیلم در دادگاه می‌بینیم و شوق آزادی را که در چشمانش موج می‌زند، باور می‌کنیم.

دنیل برای تبدیل شدن به جری مدت‌ها وعده‌های غذایی مشابه زندانی‌ها می‌خورد تا حسابی وزن کم کند و استخوانی شود. او در سلول زندان سر صحنه فیلم‌برداری می‌خوابید و از بقیه می‌خواست که او را اذیت کنند و بی‌خبر روی سرش آب سرد بریزند و تا در طول مدت فیلمبرداری همیشه تحت فشار بودن را احساس کند و از درونیاتِ جری فاصله نگیرد.

۴. بوکسور The Boxer

کارگردان: جیم شریدان Jim Sheridan

سال تولید: ۱۹۹۷

دنیل دی لوئیس در نقش دنی فلین

دی لوئیس در این فیلم نقش یکی از اعضای سابق ارتش جمهوری خواهان ایرلند و بوکسوری که تازه از زندان بیرون آمده‌است را بازی می‌کند. حتی داستان عاشقانه ضعیف این فیلم و مشکلات فیلمنامه‌اش باعث نمی‌شود که ما هنرنمایی دنیل را نادیده بگیریم. چرا که او مثل همیشه روح و جشم خودش را وقف ایفای نقش کرده‌است. دنیل با قهرمان بین‌المللی سابق، بری مک گویگان، بوکس تمرین می‌کرد. به گفته بری دنیل تقریبا به مدت سه سال و روزی دو‌ بار، هفت روز در هفته به باشگاه می‌رفت و تمرین‌های سخت انجام می‎‌داد و درحالی برای بازی در نقش دنی فلین آماده شد که دیگر فرق چندانی با بوکسورهای حرفه‌ای نداشت.

جراحاتی شامل شکستگی بینی و فتق دیسک در کمر دنیل از یادگاری‌های این فیلم برای اوست. او در نقش دنی فلین بسیار سرسخت ظاهر شده‌است و هیچ انعطافی از در رفتار و حالات چهره و بدنش مشاهده نمی‌کنیم. به‌جز صحنه‌های عاشقانه‌ی فیلم که دنی کمی نرم‌تر با عشق سابقش رفتار می‌کند. زنی که متأهل است و همسرش در زندان به سر می‌برد. در این صحنه‌هاست که دی لوئیس عشق را به خوبی در چشمان و حالت دست‌هایش نشان می‌دهد.

۵. دار و دسته‌ی نیویورکی‌ها Gangs of New York

کارگردان: مارتین اسکورسیزی Martin Scorsese

سال تولید: ۲۰۰۲

دنیل دی لوئیس در نقش بیل کاتینگ قصاب

شاید اکثر مخاطبین نقش‌آفرینی دنیل در فیلم دار و دسته‌ی نیویورکی‌ها را برترین نقش‌آفرینی او بدانند! بیل قصاب وسط یک فیلم پرزرق و برق هالیوودی همه‌ی آدرنالینی که مخاطب دنبال بدست آوردنش است را نصیبش می‌کند! دنیل برای ایفای نقش بیل قصاب تمام تلاشش کرد تا بتواند کارگردان سخت‌گیرش مارتین اسکورسیزی را شگفت‌زده کند. او کارکنانی از سیرک استخدام کرد تا به او نحوه‌ی پرتاب خنجر را آموزش دهند و در یک قصابی کار کرد تا آموزش‌های لازم را به دست آورد. داستان تکراری انتقام مرگ پدر توسط پسر در این فیلم با شخصیت بیل قصاب تبدیل به فیلمی ‌به‌یادماندنی شده است.

دنیل در طول فیلمبرداری این اثر به‌دلیل سرمای هوا در محل فیلمبرداری و لباس‌های نازکش مبتلا به ذات‌الریه شد، اما از پوشیدن لباس‌های گرمتر خودداری کرد. بیشتر عوامل فیلم می‌گویند ازاینکه دنیل می‌خواست برای این نقش چاقویی را در چشمش فرو کند، خبر نداشته‌اند و حتی کارگردان از این کار دی لوئیس غافلگیر شده‌است. بیل قصاب، کاراکتری که همه اعمالش را با خشونت انجام می‌دهد و از همه چیز می‌ترسد، حتی با چشمان باز می‌خوابد و عاشق خون و خون‌ریزی است، توسط دی لوئیس به بهترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده‌است و در انتهای فیلم می‌توانید مطمئن باشید که بیل قصاب را هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنیم!

۶. خون به‌پا خواهد شد There Will Be Blood

کارگردان: پل توماس اندرسن Paul Thomas Anderson

سال تولید: ۲۰۰۷

دنیل دی لوئیس در نقش دنیل پلین ویو

نقش‌آفرینی دنیل در این فیلم شاید یکی از پیچیده‌ترین نقش‌های تاریخ سینما، حداقل در هالیوود باشد. دی لوئیس با اجرای خارق‌العاده‌اش به خوبی از پس این اجرای پیچیده برمی‌آید و در تک‌تک ثانیه‌های فیلم مخاطب را شگفت‌زده می‌کند. کاراکتر اصلی فیلم کارگر ساده‌ای است که با تلاش‌های دیوانه وارش، موفق به پیدا کردن یک چاه نفت شده و زندگی‌اش زیر و رو می‌شود! در خون به پا خواهد شد دنیل دی لوئیس روایت سقوط یک انسان را قدم به قدم مشاهده می‌کنیم و در تمام مدتِ فیلم همه‌ی توجه مخاطب به شخصیت اصلی فیلم جلب می‌شود. از لحظه‌ای که کاراکتر اصلی دنیل پلین‌ویو روی تصویر ظاهر می‌شود تا آخرین پلان فیلم مخاطب چنان درگیر شخصیت دنیل می‌شود که انگار با او صعود و سقوط شخصیت را تجربه می‌کند! اغراق‌آمیز نیست اگر بگویم بازی دنیل دی لوئیس در خون به پا خواهد شد از بهترین نقش‌آفرینی‌های سینما در قرن ۲۱ است.

دنیلِ بی‌رحم که حتی از پسرخوانده‌ی خودش برای تبدیل شدن به قدرتمندترین سرمایه‌دار نفتی سوءاستفاده می‌کند و این ولع قدرت را دی لوئیس با تلاشی بی‌نظیر نشان می‌دهد و مو به تن مخاطبان سیخ می‌شود! حتی اگر صدای فیلم را هم قطع کنید نمی‌توانید منکر اجرای بی‌نظیر دی لوئیس شوید، چرا که او حتی با نحوه راه‌رفتن و نگاه کردنش شما را درگیر می‌کند. از طرف دیگر با شکلی که دیالوگ‌ها را بیان می‌کند و زبان را در دهانش حرکت می‌دهد، همه‌ی احساسات پیچیده‌ی شخصیت عمیقا به مخاطب منتقل می‎‌شود. درحقیقت دنیل به کاراکتری که بازی می‌کند تبدیل می‌شود، انگار از لحظه‌ای که به‌دنیا آمده کارگری بوده‌است که آن چاه نفت کشف کرده‌است. خون به پا خواهد شد شاهکارِ دانیل دی لوئیس است و تنها راهی که در پیش داریم این است که به این اجرای فوق‌العاده خیره شویم و درس بازیگری یاد بگیریم.

۷. لینکلن Lincoln

کارگردان: استیون اسپیلبرگ Steven Spielberg

سال تولید: 2012

دنیل دی لوئیس در نقش آبراهام لینکلن

از زمانی که اسپیلبرگ اعلام کرد می‌خواهد فیلمی درباره‌ی لینکلن بسازد هیچ گزینه دیگری به‌جز دی لوئیس مناسب این نقش به‌نظر نمی‌رسید. داستان فیلم در سال ۱۸۶۵ می‌گذرد و جنگ داخلی آمریکا را نشان می‌دهد. دی لوئیس در نقش رییس جمهور ایالات متحده، تلاش می‌کند تا اصلاحیه‌ای بر قانون اساسی را تصویب کند که منجر به لغو قانون برده‌داری شود و برده‌داری را برای همیشه در ایالات متحده ممنوع اعلام کند.

دنیل تمام و کمال یک رئیس‌جمهور آزادی‌خواه که مرد خانواده است را به تصویر می‌کشد و در اجرای شخصیت کاریزماتیک آبراهام و سخنوری‌های فوق‌العاده‌اش موفق عمل می‌کند. دنیل تن صدایش را تغییر می‌دهد و نحوه ادای دیالوگ‌هایش درتضاد با آن چیزی است که همیشه دیده‌ایم. دنیل در قسمت سخنرانی عمومی و خصوصی برای دولتمردان با قدرت بیانش غوغا می‌کند. همچنین در صحنه‌هایی که دیالوگ ندارد، دوربین روی او زوم می‌کند و بار دیگر اجرای بی‌نظیرش را با حالات چهره‌ مشاهده می‌کنیم که باعث می‌شود مخاطب همه رنج‌ها و فشارهای روحی لینکلن را درک کند. هم‌بازی‌های دنیل می‌گویند در تمام مدت فیلمبرداری باید دنیل را آقای رئیس‌جمهور صدا می‌زدیم و هنگام پیام دادن کاملا رسمی با او صحبت می‌کردیم، حتی اگر موضوع بحث فیلم نبوده باشد. دی لوئیس سومین اسکار خود را برای بازی این نقش به دست آورد.

۸. رشته‌ی خیال Phantom Thread

کارگردان: پل توماس اندرسن Steven Spielberg

سال تولید: ۲۰۱۷

دنیل دی لوئیس در نقش رینولدز وودکاک

رینولدز وودکاک یک طراح لباس مشهور است که سبک زندگی وسواس گونه و متفاوتش با حضور آلما، پیشخدمتی که بعدا به الهه و معشوق او تبدیل خواهد شد، دستخوش تغییرات شدیدی می‌شود. دنیل برای بازی در این فیلم به کلاس خیاطی رفت و کاملا الگو کشیدن و دوختن یک لباس را آموزش دید و روی حرکت‌های دستش به‌عنوان یک طراح و ظرافت‌های رفتاریش به‌شدت کار کرد. کاراکتر مرموز و جذاب وودکاک به صورتی نشان داده می‌شود که انگار هیچ‌کس نمی‌تواند به او نزدیک شود. اینجاست که قدرت و کاریزمای همیشگی دنیل برای اجرای این نقش حسابی به کمکش می‌آید و مخاطب را شگفت‌زده می‌کند.

دی لوئیس شخصیت دوگانه رینولدز را که ظاهری قوی اما باطنی شکننده دارد، با تجربه‌های عمیقی که طی سال‌ها بازیگری به دست آورده‌است، به تصویر می‌کشد. تجسم کاراکتر کمال‌گرای رینولدز که همه‌چیز را در کارش خلاصه می‌کند و با کمترین دیالوگ داستان و مخاطب را به دنبال خودش می‌کشاند، مدیون دنیل است که در این فیلم نیز نقشش را زندگی کرده‌است. دنیل همه‌ی احساساتش را برای خلق رشته خیال به‌کار می‌گیرد؛ برای به تصویر کشیدن مردی که لباس‌هایش رشته‌های خیالی هستند و او را از دنیای واقعی دور می‌کنند و ضعف‌هایش را می‌پوشانند. دنیل دی لوئیس با کاراکتر رینولدز طراح از دنیای بازیگری خداحافظی کرد.

از نظر شما بهترین نقش دی لوئیس کدام است؟ کدام نقش را کمتر از بقیه دوست داشتید؟

نظرات خود را در قسمت کامنت‌ها بنویسید.

نویسنده: مهتاب محمودی (تحریریه ماجرا)

۸ نقش‌آفرینی ماندگار از فیلم‌‌‌های دنیل دی لوئیس

دوره های مرتبط

نظرات کاربران

جهت ثبت نام، شماره موبایل و رمز عبور انتخابی خود را وارد نمایید.

کد 5 رقمی ارسال شده به موبایل خود را وارد کنید

جهت ورود نام کاربری و رمز عبور خود را وارد نمایید.