خشم و هیاهو*

خشم و عصبانیت آدم‌ تا کجا می‌تواند پیش برود؟ اندازه‌ش چقدر است؟ آن درجه‌ای که طاقت آدمیزاد را طاق می‌کند، کجاست؟ آن مرزی که دیگر نمی‌توان این طرفش ایستاد، چقدر آن‌طرف‌تر است؟ این خشم تا چه اندازه می‌تواند بی‌رحم باشد؟ حجم آسیبی که می‌تواند وارد کند، چه اندازه است؟ کی و کجا آدمیزاد به قول بیژن الهی خشم هزاران دریا را در خود دارد و فریاد می‌زند که پای بر من مفشار، تو را غرق خواهم کرد؟

مینی‌سریال ده قسمتی (Beef) یا همان مشاجره، اولین ساخته‌ی کارگردان کره‌ای، لی‌ سانگ جین، تمامی تناقضات روحی روانی که از خشم برمی‌گیرد را یک‌جا در خود دارد. داستان این مینی‌سریال که ششم آوریل در نتفلیکس به نمایش درآمد، از یک روایت عادی روزمره شروع می‌شود. چیزی که بارها دیده‌ایم. یا حتی تجربه کردیم. راننده‌ای که دستش را روی بوق می‌گذارد و راننده دیگری که واکنش نشان می‌دهد. اما حد این واکنش کجاست؟ آن بوق ممتد راننده اول چه انباشتی از خشم و عصبانیت را فریاد می‌زند که اینطور کِش می‌آید و راننده مقابل را به واکنش وا می‌دارد؟

ایمی لاو با بازی به اندازه و روان الی ونگ، زنی به ظاهر موفق، تحسین‌برانگیز و الهام‌بخش در نگاه اجتماعی‌ست. او تلاش می‌کند در حرفه‌ش که رشد گیاهان آپارتمانی‌ست به موقعیت مطلوبی دست پیدا کند و با شوهر و دخترش روزگار بگذراند.

آن‌طرف دنی چو با بازی بی‌نظیر استیون یون پیمانکاری پُرامید و تلاش‌گر اما ناموفق است که مدام بدبیاری‌ می‌آورد. با برادر کوچکش زندگی می‌کنند. با این‌‌که مشاجره و اختلاف نظرهای زیاد دارند و گوشت هم را می‌خورند اما استخوان هم را دور نمی‌اندازند. دنی از بازگشت اجباری پدر و مادر مهاجرش به کره جنوبی سخت احساس گناه می‌کند و دست به هر کاری می‌زند تا بتواند ورق سرنوشت خانواده‌اش را برگرداند.

ایمی و دنی یک روز به صورت کاملا اتفاقی در پارکینگ یک فروشگاه لوازم خانگی سر راه هم قرار می‌گیرند و آن بوق ممتدی که نباید و آن خشم هزاران دریا می‌ریزد بیرون و می‌روند تا غرق کردن یکدیگر. کارشان می‌افتد به انتقام و همین داستان‌شان را در پستوهای شخصی و خانوادگی‌شان به هم گره می‌زند؛ گره کوری که در بسیاری از سکانس‌های سریال می‌بینیم که با دندان هم باز نمی‌شود. اینجاست که هر بار از خودمان می‌پرسیم، این خشم و این عصبانیت تا کجا می‌تواند ببرد آدم را. آیا غُرش‌های درون آدمیزاد دکمه بازگشتی هم دارد. و یاد بارهای زیادی می‌افتیم که عصبانیت‌مان خروشان شد و از اراده‌مان درآمد یا شاید هم خواستیم ادای این را در بیاوریم که از اراده‌مان خارج شده و تلخی‌هایی از آن ماند. جبران‌پذیر بود؟ گاهی نه. و چقدر بارهایی بوده که این خشم‌ها و این عصبانیت‌ها حاصل انباشت کدورت‌ها از نقطه‌های دیگری از زندگی بوده که روی هم مانده و در یک اتفاق بی‌اهمیت بیرون ریخته.

داستان سریال بیف یا مشاجره (Beef) این خشم‌ها را می‌برد در دل شخصیت‌های مختلف. در دل خلقیات آن‌ها. غم‌های‌شان. استرس‌های‌شان. شادی‌های‌شان حتی. امیدهای از دست رفته. یا نگاهی که به آینده خیره مانده. اما و اگرها. بایدها و شایدها. این که آدم از پیچ بعدی‌اش بی‌خبر است و ناگهان یک اتفاق همه‌چیز را بهم می‌ریزد. دل به قصه ایمی و دنی که می‌دهیم، می‌بینیم ته ذات‌شان نه شرور هستند و نه بنای آسیب رساندن به یکدیگر را دارند. آن‌ها رنج‌دیده‌اند. هر کدام به یک شکل. تمام رفتارهای بی‌رحمانه‌شان از خشمی نشات می گیرد که منکر وجودش می‌شدند و با تَلی از خاک پنهانش می‌کردند. از نگاه دیگران. اما در فکرشان، در ذهن‌شان، در قلب‌شان و حتی در احساس‌شان سایه می‌انداخته و در نهایت می‌رسیده به هیاهویی‌ ناتمام و بحرانی از کنترل خارج ‌شده.

لی در گفتگویی درباره‌ی ایده ساخت این مینی‌سریال گفته که یک اتفاق واقعی باعث شده این ایده به ذهنش برسد. مثل همان چیزی که در سریال رخ داده. یک ماشین شاسی بلند سفید و ماشین لی. طرف بوق می‌زند و از کنار ماشین لی رد می‌شود. لی چند مایل تعقیبش می‌کند. او گفته:« این جرقه اولیه بود، اما بعد به این ایده رسیدم که چطور همه ما در واقعیت‌های ذهنی خود گرفتار شده‌ایم و چه تصوراتی نسبت به هم داریم.»

*برگرفته از نام کتاب «خشم ‌و هیاهو»، نوشته‌ ویلیام فاکنر‏

نویسنده: صدف فاطمی (تحریریه ماجرا)

یادداشتی بر سریال مشاجره (Beef) 2023

دوره های مرتبط

نظرات کاربران

جهت ثبت نام، شماره موبایل و رمز عبور انتخابی خود را وارد نمایید.

کد 5 رقمی ارسال شده به موبایل خود را وارد کنید

جهت ورود نام کاربری و رمز عبور خود را وارد نمایید.